VIERDE BLUESNIGHT VAN GEEL - DE WAAI GEEL 25 NOVEMBER 2016

 

 

 

Roel Tulleneers en zijn team hadden voor het vierde jaar op rij een bluesnight in elkaar gestoken. Met Tiny Legs Tim, John Primer en D-Tale mogen ze terugblikken op een mooie affiche. De Waai was goed gevuld wanneer Tiny Legs Tim en mondharmonicaspeler Steven Troch rond acht uur het podium bestegen en met 'Can't Win Them All' het startsein gaven van een uurtje pure bluesmuziek. Het optreden in Geel werd een mix van eigen nummers en een paar covers waarin ze toch een eigen inbreng hadden, zoals de Robert Johnson cover 'Rambling On My Mind'. Tim De Graeve wisselde het vingerwerk af met bottleneck en bediende met zijn voet ook nog de hihat. Steven Troch zijn blaas en zuigwerk bereikte weer grote hoogtes. Met het vlotte 'Stepping Up', de titeltrack van Tim's recentste studio album kwam er meer vaart in het concert. Deze mix van blues en country was zeker één van de hoogtepunten van het optreden van deze twee Belgische muzikanten. Tim liet tussendoor nog weten dat we in februari 2017 een akoestisch album mogen verwachten van hem en Steven en we kregen in Geel al een voorsmaakje met 'Religions Serve The Devil'.'Evil' ging over zelfmedelijden en het nummer nam ons mee naar het diepe zuiden, naar de Mississippi Delta. Het duo op het podium voelde elkaar erg goed aan en dat leverde sublieme momenten op. Andere hoogtepunten waren Son House zijn 'Dead Letter' en 'Walk With The Devil' waarin Tim en Steven allebei fel tekeer gingen op hun instrument. Het optreden werd afgesloten met het vlotte 'I Got Something', een bluessong waarin weer heel wat country invloeden te vinden waren. Tim en Steven hadden de vierde bluesnight op een knappe wijze geopend.

 

 

 

Veel moest er op het podium niet gewisseld worden, dus moesten we niet lang wachten eer het de beurt was aan John Primer en zijn band. Een klein kwartiertje later stapten drummer Lenny Media, bassist Michael Scharf en zanger/gitarist Little Boogie Boy het podium op. Dit trio zou met twee vlotte nummers zoals 'You Got Me Dizzy', de weg effenen voor de eenenzeventigjarige Chicago blues muzikant John Primer. Meteen viel op dat Little Boogie Boy, niet alleen een sterke gitarist is maar ook nog over een aantrekkelijke stem beschikt. Dit jaar bracht Primer nog een uitstekend live album uit met de titel 'That Will Never Do' en de songs van dat album waren dan ook regelmatig te horen op deze vierde bluesnight in Geel. Beginnen deed John met de klassieker 'You Don't Have To Go' dat vooral in de versie van Jimmy Reed en Muddy Waters bekend is, al was de versie van Primer in Geel ook om duimen en vingers af te likken. Tijdens de swingende shuffle 'I Won't Be Lonely' werd het gaspedaal even verder ingedrukt en tijdens de solo kon John Primer op zijn Gibson Epiphone  tonen dat hij nog over snelle vingers beschikt. Vooral het gevoel waarmee John Primer de snaren van zijn gitaar beroerde sprak boekdelen. Primer heeft al een heel grote carrière achter de rug sinds hij in 1979 aansloot bij Willie Dixon zijn All Stars, later was John gitarist bij Muddy Waters en na die zijn dood was hij gitarist bij The Teardrops van Magic Slim, daarna begon Primer aan een succesrijke solo carrière. Dat deze Chicago bluesman de muziek van zijn oude werkgever nog steeds naar waarde schat, zagen we aan de setlist met 'Forty Days And Forty Nights' en 'Hoochie Coochie Man'. Vooral de eerste van deze twee Chicago blues songs was een lust voor het oor, bovendien was het een erg lange versie. De strakke ritme sectie met de sterke bassist Michael Scharf en drummer Lenny Media zorgden voor de meeslepende groove in 'Hoochie Coochie Man'. Tijdens het stuwende en erg mooie  'For The Love Of The Woman' mocht Primer op heel wat applaus rekenen met zijn erg pittig en knap snarenwerk. 'For The Love Of A Woman' ging naadloos over in het vlotte 'Before You Accuse Me', waarin John en Little Boogie Boy om beurt hun talent op de gitaar mochten etaleren. De bottleneck werd nogmaals boven gehaald en er werd van gitaar gewisseld voor een speciale versie van 'That's Allright'. Primer gaf er een country toets aan en met zijn slide werk kon hij menig toeschouwer bekoren. De eerste gitaar solo nam Primer voor zijn rekening met de bottleneck, en daarna was het de beurt aan de Nederlander Little Boogie Boy om het werk verder af te maken. Ook de man die voor de rook moest zorgen was danig onder de indruk van dit nummer, want hij bleef met veel enthousiasme rook de zaal in blazen. Het was zo erg dat John Primer zich genoodzaakt voelde om te stoppen, want het was echt niet meer te doen. Niet dat er nog lang te spelen was, maar het publiek had toch graag nog een paar nummers van deze Chicago muzikant gehoord.

 

 

 

 

De Belgische band D-Tale mocht deze vierde bluesnight afsluiten en mensen die deze band kennen weten dat D-Tale dikwijls op zijn best is als ze mogen afsluiten. Het viertal heeft een waanzinnig 2016 achter de rug, na de release van hun debuutalbum 'Come Out And Play' hebben ze een hele reeks optredens in clubs en op festival gedaan. Openen deed het viertal in Geel, net zoals ze hun debuutalbum openden, namelijk met de knappe rocker 'No Harm Done', dat gevolgd werd door een stevige versie van de Clapton/BB King Cover 'Riding With The King'. Dat de toeschouwers op hun stoelen bleven zitten was niet naar de zin van frontman Mario Pesic en hij vroeg het publiek om vooraan te komen rechtstaan, zijn oproep werd door een tiental fans opgevolgd. Er werden niet zoveel nummers gespeeld tijdens het optreden van D-Tale, maar het waren wel allemaal lange uitgesponnen nummers. De jongens hadden er wel werk van gemaakt want dikwijls gaan dat uitrekken vervelen, maar D-Tale zorgde dat er steeds spanning bleef in het nummer. De eerste song in de reeks van deze long versions was de erg mooie slowblues 'Feels Like Rain'. In deze cover van John Hiatt was toetsenist Patrick Cuyvers in grootse doen. Hij trok op zijn orgel het nummer op gang en bleef constant op een schitterende wijze aanwezig en dan spreken we nog niet van de twee machtige solo's die Patrick uit zijn vingers toverde, grote klasse. Tussen de solo's van Patrick door had Mario Pesic met knap snarenwerk laten horen dat hij zijn Fender Telecaster volledig beheerst. Met een gedreven gitaar riff gaf Mario de aanzet van het bijna vijftien minuten durende ' Wish You Would', dat na het gezongen gedeelte overging in een instrumentaal spektakel waarin de vier muzikanten zich volledig konden uitleven en drummer Steve Wouters was de man die met zijn groove alles in het gareel moest houden. Bassist Eric Wels ging helemaal loss tijdens zijn knap opgebouwde bas solo. Eerst was het gewoon wat tokkelen op de snaren, daarna was het krachtig plukken, een stadium verder was het fel trekken en in de finale van zijn solo was het met beide handen op de snaren slaan. Het publiek genoot met volle teugen. Maar ook Mario met een progressieve rock solo en Patrick op de toetsen lieten zich niet onbetuigd en wisten het publiek te overtuigen van hun instrumentale virtuositeit. Met het erg stevige 'Midnight Train' uit hun debuutalbum 'Come Out And Play' werd de vierde bluesnight in Geel afgesloten. In deze mid tempo rocker was de ritme sectie met drummer Steve Wouters en bassist Eric Wels weer erg belangrijk. Mario trakteerde het publiek nogmaals op zinderend snarenwerk en de riffs van Guy op de toetsen getuigden weer van klasse en goede smaak. D-Tale breide er nog een fantastische 'Papa Was A Rolling Stone' aan vast en daarna viel het doek over deze geslaagde vierde bluesnight van Geel.

 

 

 

Verslag, foto’s en filmpjes: Walter Vanheuckelom

 

 

 

Meer foto's van Tiny Legs Tim & Steven Troch : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157677086512575

 

Meer foto's van John Primer : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157675515394041

 

Meer foto's van D- Tale : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157673111857603