WILLE AND THE BANDITS - SPIRIT OF 66 VERVIERS 14 APRIL 2017 - WALTER VANHEUCKELOM

 

 

 

 

 

Op het marktplein voor de Spirit Of 66 was het kermis, maar ook in de Spirit beloofde het op goede vrijdag een feest te worden met de Britse band Wille And The Bandits. Wille Edwards, Matt Brooks en Andrew Naumann waren donderdagnacht om één uur uit hun thuisbasis Cornwall vertrokken voor een lange rit naar de Spirit Of 66 in Verviers. De jongens maakten deze trip enkel voor één optreden in de muziektempel van Francis Geron, want na het optreden vertrokken ze dadelijk terug naar Engeland. Velen zullen het trio voor gek verklaren, maar het toont ook de drive en de goesting om te spelen van deze uitstekende muzikanten aan. De Spirit of 66 was goed gevuld op het moment dat Wille And The Bandits aan hun concert begonnen met 'Miles Away', uit hun juist verschenen album 'Steal'. In deze sterke opener kwam meteen de stuwende kracht van de muziek van Wille And The Bandits tot uiting. Het nummer heeft een ijzersterk refrein en de krachtige en prachtige stem van Wille geeft het nummer nog meer power. Drummer Andrew Naumann was dadelijk present met zijn opdwedende drum groove en Matt Brooks bespeelde de zes snaren bas met veel bravoure. Er zouden na deze machtige 'Miles Away' nog een paar songs volgen uit het uitstekende album 'Steal'. Met de rauwe rocker 'Hot Rocks' ging het trio op hetzelfde elan verder. Wille etaleerde zijn klasse met de bottleneck op zijn ingeplugde akoestische gitaar, het resultaat was vet en begeesterend slide werk. 'Hot Rocks' gaf een vintage gevoel en er waren duidelijke Rolling Stones en Deep Purple invloeden te horen. Matt Brooks bracht met zijn pedaal en zijn zes snarige basgitaar een heel apart geluid voort in de intro. Wille verwelkomde het publiek in de Spirit en ook 'Oefti' was weer van de partij. Dat de band ook in een rustigere song sterk uit de hoek kan komen, hoorden we in 'Scared Of The Moon'. Het nummer gaat over de opwarming van de aarde en begon erg rustig en relax. Er waren meerdere sfeerwisselingen in 'Scared Of The Sun' en eenmaal het refrein begon klonk de song killer en harder. De elektrische lapsteel van Wille raakte je tot in de kleinste vezel van je lichaam. De muziek van Wille And The Bandits bewoog moeiteloos van hard naar zacht en van akoestisch naar elektrisch en dat gaf deze geweldige muziek nog een extra injectie.

 

 

 

 

 

In 'Living Free' vertelden de jongens het verhaal van het prille begin van Wille And The Bandits. Ze waren op dat moment nog onbekend en hun bestelwagen was hun huis, waarin ze sliepen en verder reisden naar een volgend optreden. Ondanks het succes dat het drietal nu heeft, zijn ze nog steeds de sympathieke vrolijke jongens gebleven, die met hart en ziel voor hun muziek leven. Het eerste kippenvel moment kwam er met 'Mammon', een nummer dat gaat over hebzucht en het slechte dat veel geld en macht in de mensen naar boven brengt. Andrew had zijn drumstel verlaten en stond vooraan op het podium met zijn djembé als instrumentale metgezel. Matt Brooks had de strijkstok in de hand genomen om zijn elektrische upright bass FarWest te bespelen en Wille bleef achter zijn lapsteel zitten. Het was bijna niet te bevatten, welke mooie sound dit trio uit hun instrumenten wisten te toveren en het meeslepende en beklijvende refrein liet niemand onbewogen. Het leverde de band nogmaals een daverend applaus op van een razend enthousiast publiek. Met de strijkstok op de FarWest electric upright bass begon Matt aan de intro van 'Love Me'. Het slagwerk van Andrew was weer van topkwaliteit en hij zorgde met erg gevarieerde slagen op de djembé voor een extra positieve impuls. Wille gebruikte om beurt zijn akoestische gitaar en zijn Lapsteel gitaar, en steeds wist hij door zijn instrumentale virtuositeit en met behulp van het pedaalbord een speciale sound te creëren, die zo kenmerkend is voor de band. 'Watch You Grow', het lied dat Wille schreef voor zijn dochter was ook in Verviers weer één van de hoogtepunten van dit overweldigend optreden en raakte elke vezel van je lichaam. Andrew zorgde met zijn tong drum note 8 voor het heel aparte geluid. In het nummer hoorde je hoe groot de liefde van de vader voor zijn dochter is. Daarna werden alle registers open getrokken voor het zinderende 'Galopping Horses', waarin Andrew met zijn imponerend slagwerk en zijn verschroeiende voetenwerk op de pedaal van zijn basdrum het gevoel opwekte dat er een kudde paarden door de Spirit Of 66 gallopeerden. De eerste set werd afgesloten met de Robert Johnson klassieker 'Crossroads', een song die al honderden keren gecoverd werd. Ook op deze cover drukten Wille And The Bandits duidelijk hun eigen stempel. Met een ietwat klagerige stem en met de lap steel weer op de schoot begon de frontman aan deze legendarische song, die gaat over je ziel aan de duivel verkopen. Het publiek was razend enthousiast en liet dat ook merken. Het was dan ook met een daverend applaus dat de band backstage trok voor een korte pauze.

 

 

 

 

 

Matt Brooks en zijn zes snarige basgitaar begonnen solo aan de tweede set. Samen met het onheilspellende geluid dat door de geluidstechnicus de zaal werd ingestuurd zorgden ze voor een bangelijke en dreigende sfeer. Wanneer Andrew en Wille de sound kwamen aanvullen wist het publiek dadelijk dat er 'Bad News' op komst was. Het rauwe nummer kende verschillende tempo en sfeer wisselingen en wist elke seconde te boeien door de inmens mooie geluiden die het trio op het podium uit hun instrumenten wisten te toveren. We kregen geen tijd om op adem te komen want 'Bad News' werd gevolgd door het verschroeiende 'Gipsy Woman', een mix van blues en psychedelische rock met een ijzersterk refrein. Matt Brooks verzorgde met de strijkstok de klassieke intro van 'Forgiveness' op zijn speciale FarWest contrabas. Het slagwerk van Andrew was van top kwaliteit en hij zorgde met erg gevarieerde slagen voor een extra positieve impuls. Andrew Naumann was ook bepalend in de sound van het opwindende 'Chillout', door afwisselend slagwerk op zijn drumkit en zijn tong drum note 8. Wille Edwards was fenomenaal op de elektrische lapsteel. Hij zorgde voor geweldige intense gitaarklanken en in het refrein ging zijn stem door merg en been. De rocker 'Got To Do Better' komt niet zo vaak voor op de setlist van Wille And The Bandits, ten onrechte blijkt na het optreden in Verviers. In deze stomende rocker werd door de hele Spirit Of 66 uit volle borst de zin 'We Got To Do Better' meegezongen. Het trio op het podium bleef het gaspedaal ingedrukt houden met het zinderende 'Jack The Lad' en 'Virgin Eyes', waarin Wille met vet slidewerk zijn klasse als gitarist nogmaals etaleerde. 'Virgin Eyes' was nog zo een klasse nummer dat heel wat ritme en sfeer wisselingen had. Van het dromerige refrein naar de uptempo psychedelische en hypnotiserende ritmes was voor Wille And The Bandits maar een kleine muzikale stap. De toeschouwers leefden begeesterend met deze opwindende muziek mee.

 

 

 

 

 

Afsluiten deed de band zoals het gewoonlijk afsluit, namelijk met het betoverende 'Angel'. Voor Wille Edwards is het een heel persoonlijk nummer, want hij schreef het speciaal voor zijn moeder die tien jaar geleden overleed. In het instrumentale ‘Angel’ zat heel wat emotie en natuurlijk heel wat instrumentale hoogstandjes. Op een bepaald moment was er nog alleen percussie. Andrew op het slagwerk en Matt op de djembé. Wille mengde verschillende soorten gitaar klanken en stijlen door elkaar, hij toverde zelfs klassieke Spaanse gitaarklanken uit zijn akoestische six string. Als kers op de taart imponeerde bassist Matt Brooks nog met een waanzinnig vette, diepe bas solo. Deze bijna vijftien minuten durende instrumentale ode aan de overleden moeder van Wille, was een langdurig orgasme voor het oor en het publiek wist al dat moois duidelijk te waarderen want de band kreeg een oorverdovend applaus. Wat een fantastisch einde van een waanzinnig goed concert. De bisnummers begonnen met de uptempo rocker 'Get Up' en een lange ritmische intro van Matt op de djembé en Andrew op drums. Het trio was vastbesloten om nog een stevig feestje te bouwen in de bis nummers. Alle registers werden nogmaals open getrokken en er werd op geen inspanning gekeken. De laatste toegift was '1970'. Wille maakt er geen geheim van dat hij graag de hippie tijd en de beginjaren zeventig meegemaakt had als jonge kerel en daar gaat deze bluesrocker ook over. Onder ritmisch handgeklap werd de band nog voorgesteld. Matt nam de microfoon over en vroeg het publiek om met hem mee te zingen en daarop werd heel intens en massaal op in gegaan. Daarna ging de muziek naar zijn einde. De aanhang van Wille And The Bandits is na dit optreden zeker weer groter geworden. Opvallend was dat er heel veel jong volk in de Spirit Of 66 aanwezig was en dat kan alleen maar toegejuicht worden. Begin mei beginnen de jongens aan een grote promotie tournee voor het album 'Steal'. Spijtig genoeg staat er geen optreden gepland voor België, maar wel een hele reeks concerten in Duitsland en twee in Nederland, namelijk op 4 mei in Paradox te Tilburg en op 26 mei in de Boerderij te Zoetermeer.

 

 

 

 

 

Meer foto's van Wille And The Bandits op mijn fotoalbum : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/sets/72157679307877614

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom